Dolina Kościeliska cz. II, czyli Wąwóz Kraków i Smocza Jama

Czołem w Nowym Roku!

Obiecałam sobie, że ten wpis dodam jeszcze w 2016 - nie do końca mi to wyszło, aczkolwiek muszę powiedzieć, że większa jego część powstała jeszcze przedwczoraj. Nie ma co marudzić - biorę się do roboty! Dziś zabieram Was na dalszy spacer po Dolinie Kościeliskiej. Dowiecie się, który odcinek trasy okrzyknęłam moim ulubionym i dlaczego w Tatrach warto pamiętać o latarce. 

W poprzednim wpisie, w którym to opisałam część pierwszą naszej wędrówki po Dolinie Kościeliskiej i nasze przygody z Jaskinią Mylną  - obiecałam też więcej zdjęć z samej Doliny. Słowa dotrzymam: 

(żeby było łatwiej: od lewej: C., P. i K.)

Kontynuując nasz spacer - po wróceniu ta trasę główną (dla zapominalskich: zeszliśmy z J. Mylnej) - idziemy, idziemy i w końcu dochodzimy do Schroniska na Hali Ornak, gdzie nasza trasa dobiega końca, więc uznaję, że to odpowiedni moment, żeby to uczcić pozując z C. do zdjęcia: 

Poustawiane w całej Dolinie ławeczki i stoliki to świetny pomysł - turyści mogą w pięknych okolicznościach przyrody cieszyć się posiłkiem czy po prostu rozkoszować się chwilą relaksu. 

W drodze powrotnej planowaliśmy po raz kolejny zboczyć z trasy - tym razem na Wąwóz Kraków, który uważany jest za najpiękniejszy wąwóz skalny Tatr Zachodnich . Zdjęć z aparatu brak (całkowicie się rozładował) - posiłkowaliśmy się telefonami, więc musicie wybaczyć mi jakość zdjęć poniżej.

Co warto zobaczyć w Dolinie Kościeliskiej - Wąwóz Kraków

We wpisie "pierwszy wyjazd w Tatry - jak się przygotować" - wspominałam o nieprzygotowaniu się pewnej rodziny z dzieckiem, która musiała zawrócić (mimo, że trasa była jednokierunkowa), bo robiło się zbyt ciężko. Zaraz zobaczycie o co chodziło. 

Początkowy odcinek prowadzi nas między górami - dość wąskim kanionem skalnym. Podłoże w całości pokryte jest kamieniami i gałęziami. Potem dochodzimy do miejsca, w którym trzeba wspiąć się po ustawionej pionowo metalowej drabinie (już wiem, że będzie moc!). Mam rację - na drabinie się nie kończy, bo zaraz za nią jest strome podejście z łańcuchami. 

Smocza Jama, czyli podejście z wieloma atrakcjami

Po raz kolejny to nie koniec, bowiem dochodzimy do jaskini, a konkretniej do Smoczej Jamy. Dalszą część trasy można pokonać na dwa sposoby - po łańcuchach dookoła (omijając w ten sposób Smoczą Jamę), bądź bezpośrednio przez jej środek, czemu również towarzyszą łańcuchy. Bez wahania za większą "atrakcję" uznajemy opcję nr 2. 

Jak już się pewnie domyślacie - odcinek od momentu wejścia na drabinę do przejścia przez Smoczą Jamę - to zdecydowanie mój ulubiony fragment naszego spaceru po Kościeliskiej.

Pod Jaskinią spotkamy dwójkę turystów, którzy mówią nam, że nie wiedzą, co dalej robić. Przez jaskinię nie przejdą, bo nie mają własnego światła - obeszli więc Smoczą Jamę na około po łańcuchach, ale dalej nie ma żadnych śladów, więc nie wiedzą gdzie iść. 

Za nami szło dodatkowo 3 czy 4 osoby. Uzbierała się spora grupa. Okazało się, że na nas wszystkich mamy tylko jedną latarkę, a konkretniej telefon. Zaczęła się współpraca - to lubię! Telefon wędrował z rąk do rąk i każdy komuś świecił, żeby umożliwić mu wspięcie się po łańcuchach.

Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o P. Moja rola w jaskini nie kończyła się na wspinaniu czy świeceniu latarką, bo dodatkowo musiałam ratować naszą P. Jedną ręką trzymając się łańcucha - wysadzałam ją do góry, bo nie mogła się wspiąć. K., która przeszła pierwsza (P. szła między nami) miała podobno niezły ubaw widząc całą sytuację.  Za każdym razem, gdy patrzę na poniższe zdjęcie - uśmiech nie znika mi z twarzy:

Okazało się, że rzeczywiście za Smoczą Jamą ślady są zasypane, ale na szczęście mniej więcej wiemy gdzie iść - ośnieżoną polaną w dół (Polana Pisana). To była już końcówka tej trasy, którą finalnie dochodzimy z powrotem do Doliny Kościeliskiej.

Tak oto zakończyła się nasza tatrzańska rozgrzewka w Dolinie Kościeliskiej. Drugiego dnia poprzeczka poszła lekko w górę, ale o tym następnym razem.

Przy okazji życzę Wam, żeby rok 2017 był pełen uśmiechu i radości
... no i wielu podróży!

 A jeśli macie ochotę zobaczyć jak wygląda moje podsumowanie 2016 - zapraszam na facebook`a.  

Dyrdymała.